مرغ های بومی نسبت به مرغ های صنعتی برای پرورش نیاز به سرمایه اولیه کمتری دارند؛ آنها علیرغم اینکه خوراک کمتری مصرف می کنند، دربرابر بیمار های مقاوم اند و قادرند در طول یک دوره چیزی درحدود 250 عدد تخم مرغ تولید کنند البته به تمیزی و بهداشت حساس اند و محیط زندگی شان باید از حداقل امکانات بهداشتی برخوردار باشد. هدف اصلی از پرورش مرغ بومی، تهیه تخم مرغ محلی است، محصولی که این اواخر در بین مردم جایگاه خاصی پیدا کرده و می توان گفت دارای بازار فروش تضمین شده و غیرقابل اشباعی است.
سالانه بیش از 2 میلیون تن گوشت مرغ در ایران تولید می شود به طوری که سرانه مصرف گوشت مرغ در سبد غذایی خانوارهای ایرانی از متوسط جهانی بالاتر بوده و بر اساس آمار سرانه مصرف مرغ در کشور 29 کیلوگرم و در بخش تخم مرغ نیز دارای سرانه 11 کیلوگرمی هستیم. بوشهر،اصفهان ، هرمزگان ... در پرورش مرغ بومی تخم گذار فعال اند.
در سال های اخیر نوسانات اقتصادی باعث عدم توجیه اقتصادی برای احداث مرغداری های بزرگ شده است. همینطور نوسانات قیمت مرغ و تخم مرغ باعث شده پرورش مرغ صنعتی در مقاطعی از سال به صرفه نباشد. حال آن که پرورش مرغ بومی در میان مدت (6 ماهه) بازده اقتصادی مطلوبی دارد. مرغ بومی در مقایسه با مرغ صنعتی، به دلیل بومی بودن در برابر بسیاری از آفات و بیماری ها مقاوم بوده و می توان این کسب و کار را با سرمایه اولیه 130 میلیون تومان در محل زندگی خود شروع کرد. این پرنده قابلیت پرورش در تمام مناطق کشور را داشته و می توان از طریق فروش تخم مرغ و جوجه های 6 تا 8 هفته ای و حتی کود مرغی به سود قابل توجهی دست یافت.
