رستوران‌ها جزء مهم‌ترین نمادهای فرهنگی برای هر کشوری در جهان محسوب می‌شوند، شروع پیدایش رستوران، به شکل امروزی و به‌عنوان محلی برای خوردن و نوشیدن و معاشرت، به انقلاب فرانسه برمی‌گردد. نیاز به وجود مکانی عمومی برای خوردن غذا اتفاقی است که در امپراتوری رم و چین باستان هم وجود داشت. زمانی که دهقانان و کشاورزان برای رساندن دام و محصولات خود به بازارهای مواد غذایی به شهرها می‌رفتند، گاهی روزها در راه بودند. برای همین تعدادی مسافرخانه یا مکانی که بشود در آن غذا خورد در طول جاده‌ها به وجود آمد. معمولا در مکانی که در میان شهر وجود داشت، مقداری غذا بر روی یک میز بزرگ و واحد سرو می‌شد و البته هیچ منویی هم وجود نداشت.
رستوران با الگوی بومی می تواند در خانه های قدیمی موجود در هر منطقه اجرا شود. در واقع چنانچه خانه ای قدیمی دارید با صرف هزینه ای کم برای معرفی آن و بازاریابی می توانید به کسب و کار بپردازید. بسیاری از گردشگران و توریست های غذایی برای امتحان کردن غذاهای مختلف به سفر می روند و این مسئله برای مناطق مختلف ایران قابل استفاده و بهره برداری است.
رستوران‌های با الگوی بومی، مکان‌هایی با فضای سنتی و متناسب آداب و رسوم هر منطقه هستند که در آنها بیشتر به‌جای استفاده از میز و صندلی‌های مدرن از تخت یا سایر وسایل سنتی استفاده می‌شود و علاوه بر سرو غذاهای محلی،ترشیجات خانگی، نوشیدنی‌هایی مانند چای و قهوه نیز داده می‌شود.تمامی مناطق ایران با وجود تنوع آب هوایی و جغرافیایی ، در راه اندازی رستوران های سنتی و محلی همخوانی دارد؛رشت ،بندرعباس، اصفهان، ساری ،یزد و شهرکرد...
برای راه‌اندازی رستوران با الگوی بومی، با فرض این‌که ساختمان آن اجاره‌ای باشد، به حدود 123 میلیون تومان سرمایه اولیه برای شروع کار نیاز است. در این حرفه به حدود 14.5 میلیون تومان سرمایه در گردش ماهانه نیاز است. با فرض فروش متوسط 50 پرس در روز با متوسط قیمت 17 هزار تومان، نرخ سوددهی این طرح 39 درصد و دوره بازگشت سرمایه حدود 2.5 سال برآورد می‌شود. نقطه سربه‌سر طرح بر اساس دوره یک ساله، حدود 230 میلیون تومان محاسبه شده است.
