انسان از نخستین روزهایی که بر روی زمین راه رفتن را شروع کردی احساس کرد بدون داشتن پوششی خاص برای پاهایش نمی تواند مدتی طولانی به حرکت خود ادامه دهد. برهمین اساس، پس از آن تلاش کرد به طروق مختلف پوششی برای پاهای خود ایجاد کند تا بدین روش راه رفتن برایش سهل تر گردد. بر اساس شواهد موجود، این وضعیت تا زمانی که انسان با شکار آشنا شده است، ادامه داشته و برگ و پوست درختان همانگونه که تنها لباس او بوده است، تنها پای پوش وی هم محسوب می شده است. اما پس از آشنایی بشر نخستین با شکار حیوانات وضعیت فرق کرد و انسان اولیه برای پای پوش خود نیز همانند لباس خود از پوست حیوانات استفاده کرد.

بعدها انسان نخستین متوجه شد که می تواند با تغییراتی در استخوان حیوانات بزرگ جثه از آن به عنوان پایپوش و کفش استفاده کند.

پای پوشهای مصنوعی دست آدمی این روزها از انواع و اقسام مواد مصنوعی و طبیعی تهیه می شوند که چرم تنها بخش نه چندان بزرگی از آن را تشکیل میدهد. کفاشی قدیم کلمات و اصطلاحات مخصوص به خودش را داشته است. کلماتی مثل موزه (کفش)، موزه دوز (کفاش)، نالین یا نعلین (کفش) که هر کدام انواع خودش

را داشته؛ مثل موزه میکائیلی یا نعلین ساغری و... مرد نمکی که رکورد زمانی بیشترین مدت زمان پوشیدن یک جفت کفش چرمی تاریخ را به خود اختصاص داده و گوی سبقت را از دیگران ربوده، کفشهای ساقداری که از ۵ تکه به هم دوخته تشکیل شده را به پا کرده است.

تولید پای پوش در ایران اگرچه از سالها قبل آغاز شده است اما هیچگاه خود را به صورت یک صنعت سرپا و قابل اطمینان نشان نداده است. هرگاه نام تولید صنعتی پای پوش در کشور به میان می آید، اذهان بی اختیار به سمت چند کارگاه تولید پای پوش وطنی و سنتی می رود.