یکی از انواع کسب و کارهای خانگی که امروزه می تواند برای صاحبان این نوع کسب و کار سودآور باشد تهیه ترشیجات و انواع شربتهای خانگی است.

مدارکی وجود دارد که نشان میدهد ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح در هند، خیارشور و ترشی وجود داشته است. ارسطو در خصوص اثر شفابخشی ترشی رسالهای نوشته و ملکه کلئوپاترا از طرفداران ترشی و خیارشور بوده است. ژولیوس سزار معتقد بوده است که ترشی حس شجاعت به انسان میدهد. به همین خاطر به سربازانش دستور داده بود که ترشی مصرف کنند. ترشی توسط کریستف کلمب به آمریکا برده شد.

در هندوستان دانه های درسته ادویه را در تابه روی آتش ملایم اندکی تفت میدهند و سپس به ترشی می افزایند. در افغانستان علاوه بر ترشی معمولی، نوعی ترشی با ادویه تندتر نیز تهیه می شود که آن را چتنی می نامند. اعراب انواع ترشی را طرشی، کبیس، مخلل می گویند.

تهیه ترشی در آشپزی ایرانی از دیر زمان رایج بوده است و تاریخچه آن به زمان مادها بر می گردد. در متون کهن بجای لفظ ترشی، کلمه آچار به معنای آمیزش و آمیخته از مصدر «آچار دن» به کار رفته است. در کتاب هداية المتعلمين، خوردن آن، علاج بی اشتهایی دانسته شده است. در اشعار انوری و نظامی، واژة «ترشی» و در سروده های ناصرخسرو و امیرخسرو دهلوی، لغت «اچار» آمده است. در قرن ششم در ذخیره خوارزمشاهی و چهار مقاله نظامی عروضی در مقاله «طب و هدایت طبيب»، به ترشی اشاره شده و این نوع چاشنی رواصير و ريجال نیز نامیده شده است که به گفته دهخدا (ذیل همین واژه) جمع روصار یا ریصار معرب ریچار یا ریچال فارسی است که به ترشی هایی با ادويه حاره اطلاق می شده است و همین ریچال یا لیچاربعدها در زبان فارسی به معنای سخن درهم و برهم و کلام نامربوط به کاررفته است.